การเต้นรำฮาเนะซุ

การเต้นรำที่มีธีมเกี่ยวกับความรักอันน่าเศร้าระหว่างโอโนะ โนะ โคะมาจิและนายพลฟูคาคุสะ ที่เก็บรักษาไว้ที่วัดซุยชินอิน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โอโนะ โนะ โคะมาจิ และวัดซุยชินอิน

โกะคุไซชิกิ อุเมอิโระ โคะมาจิ เอะซึ

ในปี 2009 กลุ่มศิลปิน ดารุมะ โชะเท็น ได้บริจาคประตูบานเลื่อนทาสีจำนวน 4 บานให้กับกลุ่มนี้ แผงเหล่านี้แสดงภาพชีวิตและตำนานต่างๆ ของโอโนะ โนะ โคะมาจิ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โอโนะ โนะ โคะมาจิ และวัดซุยชินอิน

โซโตบะโคะมาจิ

โซโตบะ โคมาจิ เป็นผลงานละครโนตัวแทนซึ่งมีโอโนะ โนะ โคะมาจิเป็นตัวเอก ซึ่งจัดอยู่ในประเภท "ผลงานโคะมาจิ" เชื่อกันว่ารูปปั้นโซโตบะ โคะมาจิ นั่งบนเก้าอี้ของซุยชินอิน เป็นภาพของโคมาจิในช่วงบั้นปลายชีวิตของเธอ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โอโนะ โนะ โคะมาจิ และวัดซุยชินอิน

รูปปั้นของฟุมิฮาริจิโซ

กล่าวกันว่ารูปปั้นนี้สร้างขึ้นโดยใช้จดหมายรักที่ส่งถึงโคะมาจิเป็นส่วนที่แปะด้านใน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โอโนะ โนะ โคะมาจิ และวัดซุยชินอิน

ลูกหลานของต้นคายะ

กล่าวกันว่าลูกหลานของต้นคายะที่ปลูกโดยโอโนะ โนะ โคะมาจิ ถูกปลูกในโอโนะ โนะ ซาโตะ เพื่อรำลึกถึงนายพลฟูคาคุซะ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โอโนะ โนะ โคะมาจิ และวัดซุยชินอิน

ความรักที่ไม่สมหวังกับฟุคาคุซะโชโจ

นิทานเรื่องนี้เล่าถึงความผูกพันอันแน่นแฟ้นของนายพลฟูคาคุซะ ซึ่งไปเยี่ยมโอโนะ โนะ โคะมาจิ 100 คืนติดต่อกัน ก่อนจะเสียชีวิตลงอย่างน่าเศร้าโดยไม่ได้รับความรักจากเธอ นิทานเรื่องนี้เป็นที่รู้จักในชื่อ "โมโมโยกาโยอิ" หรือ "การเยี่ยมเยียนร้อยคืน" กล่าวกันว่าโคะมาจิจะบันทึกวันต่างๆ ด้วยเมล็ดคายะที่นายพลนำมาให้ทุกครั้งที่ไปเยี่ยมเยียน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โอโนะ โนะ โคะมาจิ และวัดซุยชินอิน

สมัยเอะโดะ

เป็นชื่อเรียกสมัยที่มีระยะเวลาประมาณ 260 ปี ตั้งแต่ที่โทคุกะวะ อิเอะยะซุได้ชัยชนะจากการรบเซะคิกะฮะระในปีที่ 5 ของรัชสมัยเคโจ (ค.ศ. 1600) และได้จัดตั้งรัฐบาลปกครองที่เอะโดะในปีค.ศ. 1603 จนถึงปีที่ 3 ของรัชสมัยเคโอ (ค.ศ. 1867) ที่โทคุกะวะ โยะชิโนะบุทำการคืนอำนาจการปกครองกลับไปให้จักรพรรดิ จะเรียกว่า สมัยโทคุกะวะ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โอโนะ โนะ โคะมาจิ และวัดซุยชินอิน

โอโนะ โนะ ทาคามุระ

เขาเป็นขุนนางและนักวรรณกรรมในราชสำนักยุคเฮอันตอนต้น มีชีวิตอยู่ระหว่างปีค.ศ. 802 ถึง 853 และดำรงตำแหน่งราชสำนักระดับสองหรือสามชั้นเกียรติยศ และตำแหน่งที่ปรึกษา ในหนังสือรวมบทกวี โอกุระ เฮียกคุนิน อิชชุ เขาถูกเรียกว่าที่ปรึกษาทาคามุระ เขามีความโดดเด่นทั้งในด้านบทกวีจีนและบทกวีญี่ปุ่น จนในที่สุดก็ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นที่ปรึกษา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โอโนะ โนะ โคะมาจิ และวัดซุยชินอิน

โอโนะ โนะ อิโมโกะ

ทูตคนแรกของราชวงศ์สุย ปีเกิดและวันสวรรคตของเขาไม่ปรากฏแน่ชัด ในปีที่ 15 ของการครองราชย์ของจักรพรรดินีซุยโกะ (607) เขาเดินทางไปยังราชวงศ์สุยโดยถือข้อความทางการทูตตามคำสั่งของเจ้าชายโชโตกุ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โอโนะ โนะ โคะมาจิ และวัดซุยชินอิน

สุสานเก็บหนังสือ

เนินดินที่อยู่ด้านหลังพระอุโบสถ ซึ่งเป็นที่ฝังจดหมายรักจำนวนมากที่ท่านฟุคาคุซะโชโจและขุนนางหนุ่มท่านอื่นๆ ส่งมาให้โอโนะ โนะ โคมาจิ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โอโนะ โนะ โคะมาจิ และวัดซุยชินอิน
• ภายในบริเวณซุยชินอิน

บ่อน้ำที่ใช้แต่งหน้า

บ่อน้ำแห่งนี้เป็นซากบ้านพักของโอโนะ โนะ โคะมาจิ กล่าวกันว่าโอโนะ โนะ โคะมาจิใช้น้ำจากบ่อน้ำนี้ในการแต่งหน้า

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โอโนะ โนะ โคะมาจิ และวัดซุยชินอิน
• ภายในบริเวณซุยชินอิน

โอโนะ โนะ โคะมาจิ

กวีหญิงจากยุคเฮอันตอนต้นซึ่งไม่ทราบปีเกิดและวันตาย เธอได้รับการยอมรับว่าเป็นหนึ่งในนักกวีชื่อดัง 6 คนและกวีอมตะ 36 คน ต้นกำเนิดของเธอเต็มไปด้วยความลึกลับและมีทฤษฎีต่างๆ มากมาย เธอเคยทำงานในราชสำนักของจักรพรรดินินเมียวและมอนโทคุ เธอได้รับการยกย่องว่าเป็นแบบอย่างของความงาม และกลายเป็นบุคคลในตำนานและเป็นหัวข้อยอดนิยมในละครโนห์ บัลลาดโจรูริ และโอโตกิโซชิ (เรื่องสั้นที่มีภาพประกอบ)

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โอโนะ โนะ โคะมาจิ และวัดซุยชินอิน
• ภายในบริเวณซุยชินอิน

รกคะเซ็น

กวีชื่อดังทั้งหกท่านแห่งศตวรรษที่ 9 ดังรายชื่อในคำนำของหนังสือรวมบทกวี โคคิน วาคาชู ได้แก่ พระภิกษุเฮ็นโจ, อะริวะระ โนะ นะริฮิระ, ฟุนยะ โนะ ยาสุฮิเดะ, พระสงฆ์คิเซ็น, โอโนะ โนะ โคะมาจิ และ โอโทโมะ โนะ คุโระนุชิ คำว่า "รกคะเซ็น" ถูกนำมาใช้ในรุ่นหลังๆ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โอโนะ โนะ โคะมาจิ และวัดซุยชินอิน
• ภายในบริเวณซุยชินอิน

ชูอิ มิยะโค เมะโชะ ซึเอะ

คู่มือแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในเกียวโต ตีพิมพ์ในปี 1787 (ปีเท็นเมที่ 7) ประกอบด้วยหนังสือ 5 เล่มที่พิมพ์ด้วยหมึก เป็นภาคต่อของหนังสือ Miyako Meisho Zue ที่ตีพิมพ์ในปี 1780 (ปีอันเนที่ 9)

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โอโนะ โนะ โคะมาจิ และวัดซุยชินอิน
• ภายในบริเวณซุยชินอิน

ฮาเนะซุ

คำโบราณของญี่ปุ่นที่หมายถึงสีชมพูอ่อน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• โอโนะ โนะ โคะมาจิ และวัดซุยชินอิน
• ภายในบริเวณซุยชินอิน

ตระกูลโอโนะ

ตระกูลโอโนะมีบทบาทสำคัญตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 7 จนถึงกลางยุคเฮอัน สมาชิกหลายคนรับหน้าที่เป็นทูตประจำประเทศจีน รวมถึงโอโนะ โนะ อิโมโกะ และเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น ตระกูลนี้ยังมีบุคคลสำคัญ เช่น โอโนะ โนะ ทากามูระ ผู้เป็นเลิศด้านบทกวีของจีนและวากะของญี่ปุ่น จนได้เลื่อนตำแหน่งเป็นที่ปรึกษาของรัฐ และโอโนะ โนะ มิจิกาเซะ ผู้มีชื่อเสียงในฐานะปรมาจารย์ด้านการเขียนอักษร

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ภายในบริเวณซุยชินอิน

สวนโอะโนะไบเอ็น

มีต้นบ๊วยประมาณ 200 ต้น ซึ่งโดยทั่วไปจะบานเต็มที่ราวๆ กลางเดือนมีนาคมของทุกปี

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ภายในบริเวณซุยชินอิน

ทางเข้าใหญ่

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ภายในบริเวณซุยชินอิน

ประตูยาคุอิ

ประตูปราสาทประเภทหนึ่ง มีลักษณะเป็นหลังคาแบบจั่ว มีเสาหลักสองต้นค้ำยันไว้ และมีเสาค้ำยันอีกสองต้นอยู่ด้านหลังเท่านั้น

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ภายในบริเวณซุยชินอิน

ประตูนางะยะ

ประตูแบบดั้งเดิมชนิดหนึ่ง โดยสร้างประตูทางเข้าไว้ตรงกลางของอาคารเรียงยาว และสร้างบ้านพักสำหรับผู้เฝ้าประตูไว้ข้างๆ ประตู

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ภายในบริเวณซุยชินอิน

ประตูใหญ่

ประตูใหญ่ของสิ่งก่อสร้างที่อยู่รอบนอก ประตูหลักของกำแพงล้อมรอบ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• ภายในบริเวณซุยชินอิน

พระขรรค์ห้าเเฉก

ในพิธีกรรมทางพุทธศาสนาแบบลึกลับ อุปกรณ์ประกอบพิธีกรรมนี้เมื่อผู้ปฏิบัติถือไว้ จะช่วยขจัดความชั่วร้ายและเอาชนะความปรารถนาทางโลกส่วนตัวได้ ปลายทั้งสองข้างแยกออกเป็น 5 ส่วน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปคอนโกสัตตะ ในท่านั่ง

ระฆังห้าแฉก

ในพิธีกรรมทางพุทธศาสนาแบบลึกลับ ระฆังจะถูกเขย่าและตีเพื่อปลุกและปลุกเทพเจ้าต่างๆ ระฆังมีด้ามจับห้าแฉก

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปคอนโกสัตตะ ในท่านั่ง

โยระขุ

สร้อยคอและสร้อยข้อมือประดับอัญมณี ตลอดจนเครื่องประดับสำหรับพระโพธิสัตว์และเทพเจ้าในศาสนาพุทธ นอกจากนี้ยังเป็นของตกแต่งสำหรับห้องโถงและแท่นบูชาในศาสนาพุทธอีกด้วย

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปคอนโกสัตตะ ในท่านั่ง

ไดนิจิ เนียวไร

พระประธานของนิกายชินงง เป็นพระประธานในมณฑลยันตรทั้งสอง คือ มณฑลวัชรและมณฑลไทโส

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปคอนโกสัตตะ ในท่านั่ง

ไคเค

ไม่ทราบปีเกิดและปีตายเป็นที่แน่ชัด เขาเป็นช่างฝีมือประติมากรรมในสำนักเคียว ที่มีชีวิตอยู่ในช่วงต้นสมัยคะมะคุระ เป็นที่รู้จักในฐานะผู้ที่มีบทบาทสำคัญในการพัฒนาลักษณะศิลปะการปั้นแบบใหม่ในสมัยคะมะคุระ ร่วมกับอุนเคียว

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปคอนโกสัตตะ ในท่านั่ง

สมัยคะมะคุระ

เป็นสมัยที่มีระยะเวลาประมาณ 150 ปี ตั้งแต่มินะโมะโตะโนะโยะริโทะโมะก่อตั้งรัฐบาลปกครองที่คะมะคุระ จนถึงการเสียชีวิตของโฮโจ ทะคะโทะคิ ในปีที่ 3 ของรัชสมัยเกนโค (ค.ศ. 1333)

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปคอนโกสัตตะ ในท่านั่ง

อุนเค

ช่างฝีมือประติมากรรมที่ปฏิบัติงานตั้งแต่ปลายยุคเฮอันจนถึงต้นสมัยคะมะกุระ (ประมาณ ค.ศ. 1151 - 1224) เป็นบุตรชายของโคเค ช่างฝีมือชาวนาราที่สร้างสรรค์ผลงานประติมากรรมให้กับวัดโคฟุคุจิ และได้พัฒนาสไตล์การปั้นแบบใหม่ที่เริ่มต้นโดยบิดาของเขาให้สมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปคอนโกสัตตะ ในท่านั่ง

ลายตารางเฉียง

ลวดลายตาข่ายนี้ถูกแกะสลักลงบนเยื่อคล้ายใยแมงมุม

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอมิดะ เนียวไร ในท่านั่ง

มังโมโซ

ช่องว่างระหว่างนิ้วเท้าและนิ้วแต่ละนิ้วประดิษฐ์ด้วยเยื่อสีทองคล้ายกับพังผืดของเท้านก ซึ่งแสดงถึงความสามารถในการช่วยเหลือสิ่งมีชีวิตทุกตัวโดยไม่มีข้อยกเว้น

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอมิดะ เนียวไร ในท่านั่ง

จีวร

จีวรที่ทำจากผ้าขาด ๆ เก่า ๆ ที่คนอื่นทิ้งไป เดิมทีการสวมจีวรชนิดนี้เป็นหนึ่งในสิบสองวัตรปฏิบัติของพระภิกษุ แต่ต่อมาได้มีการพัฒนารูปแบบให้สวยงามยิ่งขึ้น โดยในประเทศญี่ปุ่นนิยมใช้ผ้าไหมเนื้อละเอียด หรือผ้าไหมทองในการตัดเย็บจีวร 7 ชั้น

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอมิดะ เนียวไร ในท่านั่ง

ปางสมาธิ

พระพุทธรูปปางประทับนั่ง โดยทั้งสองมือยกขึ้นหงายฝ่ามือ และวางซ้อนกันไว้ที่บริเวณใต้สะดือ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอมิดะ เนียวไร ในท่านั่ง

บัลลังก์ดอกบัว

ฐานรองรับพระพุทธรูปที่แกะสลักเป็นรูปดอกบัวบานเมื่อมองจากด้านบน ซึ่งเป็นฐานรองรับพระพุทธรูปที่พบเห็นได้บ่อยที่สุด

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปคอนโกสัตตะ ในท่านั่ง
• พระพุทธรูปอมิดะ เนียวไร ในท่านั่ง

โจกัง

การแสดงถึงการแกะสลักดวงตาในรูปปั้นไม้

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอมิดะ เนียวไร ในท่านั่ง

เส้นขนสีขาวที่หน้าผาก

เส้นขนสีขาวนุ่มยาวที่งอกอยู่เหนือคิ้วเล็กน้อยของพระพุทธเจ้า ม้วนขวาเป็นวงกลม และมีความยาวประมาณ 4.5 เมตร เป็นหนึ่งในลักษณะเด่น 32 ประการของพระพุทธเจ้า

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอมิดะ เนียวไร ในท่านั่ง

สวรรค์ชั้นสุขาวดี

แดนสุขาวดีของพระอมิตาภะ เป็นโลกอุดมคติที่ปราศจากความทุกข์ เต็มไปด้วยความสุขและความสงบสุข โดยเชื่อกันว่าตั้งอยู่ห่างไกลออกไปทางทิศตะวันตกถึงสิบแสนโกฏิโลกธาตุ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอมิดะ เนียวไร ในท่านั่ง

ห้องโถงสำหรับบรรยาย

ห้องโถงสำหรับแสดงธรรมะ เรียกกันว่า โฮโด ในพระพุทธศาสนานิกายเซน ห้องโถงนี้บางครั้งมีขนาดใหญ่กว่าห้องโถงหลัก เนื่องจากใช้สำหรับให้พระภิกษุสงฆ์มาประชุมและแสดงธรรมะภายในวัด

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอมิดะ เนียวไร ในท่านั่ง

โจโช

ช่างปั้นพระพุทธรูปจากช่วงกลางยุคเฮอัน เขาได้รับยศฮกเคียวจากผลงานการสร้างรูปปั้นพระพุทธรูปสำหรับวัดโฮโชจิ เขาพัฒนาเทคนิคโยเซกิสึคุริจนเชี่ยวชาญ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอมิดะ เนียวไร ในท่านั่ง

อมิดะ เนียวไร

พระเจ้าแห่งแดนสุขาวดีตะวันตก ผู้อุทิศตนเพื่อขจัดความทุกข์และความสงสัยทุกรูปแบบ และทำให้ความปรารถนาของสรรพสัตว์ทั้งมวลเป็นจริง

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอมิดะ เนียวไร ในท่านั่ง

วิหารนกฟีนิกซ์แห่งวัดเบียวโดอิน

วิหารอมิดะของวัดเบียวโดอิน ซึ่งเปิดขึ้นในเมืองอุจิโดยฟูจิวาระ โนะ โยริมิจิ ตั้งอยู่ในเมืองอุจิ จังหวัดเกียวโต วิหารนี้มีชื่อว่าวิหารฟีนิกซ์ เนื่องจากมีลักษณะคล้ายนกฟีนิกซ์กำลังกางปีก

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอมิดะ เนียวไร ในท่านั่ง

สมัยเฮอัน

เป็นสมัยที่มีระยะเวลาประมาณ 400 ปี ตั้งแต่จักรพรรดิคันมุจัดตั้งเฮอันเป็นเมืองหลวงที่ประทับ (ค.ศ. 794) จนถึงมีการจัดตั้งรัฐบาลปกครองคะมะคุริ (ค.ศ. 1185) ซึ่งเป็นสมัยที่อำนาจปกครองมีศูนย์กลางอยู่ที่เฮอันเคียว (เกียวโต) โดยปกติจะแบ่งเป็น 3 ระยะ คือ ช่วงต้นสมัย ช่วงกลางสมัย และช่วงท้ายสมัย หรือหมายถึง สมัยฟื้นฟูระบบการปกครอง(ริซึเรียว) สมัยผู้สำเร็จราชการ(เซคคัน) และสมัยอินเซ (ช่วงปลายสมัยเป็นการปกครองโดยตระกูลไทระ) หรือเรียกว่าเป็น สมัยเมืองเฮอัน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอมิดะ เนียวไร ในท่านั่ง

สำนักเค

กลุ่มช่างแกะสลักพุทธศาสนาแห่งเมืองนาราตั้งแต่ปลายยุคเฮอันจนถึงยุคเอโดะ ซึ่งผลิตช่างฝีมือที่มีทักษะจากหลายยุคหลายสมัย

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปเนียวอิริง คันนง ในท่านั่ง

ลูกแก้ว

อัญมณีศักดิ์สิทธิ์ของญี่ปุ่น มักปรากฏเป็นรูปทรงกลมรี มีความเชื่อว่าเป็นอัญมณีที่มีพลังในการปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายและบันดาลความปรารถนา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปเนียวอิริง คันนง ในท่านั่ง

ดอกบัว

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปเนียวอิริง คันนง ในท่านั่ง

ภูเขาโปตาลกะ

ภูเขาในตำนานที่กล่าวกันว่าเป็นที่อยู่หรือที่ที่พระโพธิสัตว์คันนงเสด็จลงมา

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปเนียวอิริง คันนง ในท่านั่ง

กงจักร

อาวุธขว้างโบราณจากอินเดีย ถูกนำมาใช้ในพระพุทธศาสนาเพื่อเป็นสัญลักษณ์ของคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ทำลายล้างความหลงผิดของจิตใจ โดยคำสอนดังกล่าวยังถูกเรียกอีกชื่อว่า “การหมุนวงล้อธรรม” ต่อมาอาวุธขว้างนี้ได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของพระพุทธเจ้าศากยมุนี

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปเนียวอิริง คันนง ในท่านั่ง

ตาที่ประดับด้วยลูกแก้ว

เทคนิคการใส่คริสตัลหรือลูกแก้วเข้าไปในดวงตาของรูปปั้น เช่น พระพุทธรูป

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปเนียวอิริง คันนง ในท่านั่ง

รินโนอุซะ

ท่านั่งโดยยกเข่าขวาขึ้นในขณะที่ฝ่าเท้ามาบรรจบกัน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปเนียวอิริง คันนง ในท่านั่ง

บัลลังก์ดอกบัว

ฐานรองพระพุทธรูปทรงดอกบัว

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปเนียวอิริง คันนง ในท่านั่ง

อุรุชิฮักขุ

เป็นหนึ่งในเทคนิคการตกแต่งด้วยน้ำมันยาง เทคนิคการใช้แผ่นทองหรือแผ่นเงินทีละแผ่นด้วยการลงน้ำมันยางบนพื้นผิวโลหะ เช่น ประติมากรรมไม้ เสา ผนัง และอุปกรณ์โลหะ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอมิดะ เนียวไร ในท่านั่ง
• พระพุทธรูปเนียวอิริง คันนง ในท่านั่ง

โยเซกิ-สึคุริ

เทคนิคการแกะสลักไม้ซึ่งใช้ไม้หลายชิ้นมาประกอบกันเพื่อสร้างส่วนหัวและลำตัวของรูปปั้น วิธีการนี้เกี่ยวข้องกับการเจาะส่วนภายในเพื่อลดน้ำหนัก ทำให้สามารถสร้างรูปปั้นขนาดใหญ่โดยใช้ไม้เพียงเล็กน้อย นอกจากนี้ยังมีข้อดีอื่นๆ อีกมากมาย เทคนิคนี้เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของญี่ปุ่น และได้รับการปรับปรุงตั้งแต่ช่วงกลางถึงปลายสมัยเฮอัน (ค.ศ. 794–1185)

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปอมิดะ เนียวไร ในท่านั่ง
• พระพุทธรูปเนียวอิริง คันนง ในท่านั่ง

พระมหาเถระ (ไดโซโจ)

ตำแหน่งทางพระสงฆ์ที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลพระภิกษุและภิกษุณีทั้งหมด โดยมีตำแหน่งสูงสุดคือ ไดโซโจ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปเนียวอิริง คันนง ในท่านั่ง

ชินงอน

ค.ศ. 1151–1236 พระสงฆ์นิกายชินงอนที่มีบทบาทตั้งแต่ปลายยุคเฮอันจนถึงต้นยุคคามาคุระ หลังจากดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดโทจิและหัวหน้านักบวชมนเซกิองค์แรกของซุยชินอินแล้ว เขาก็ได้รับแต่งตั้งให้เป็นเจ้าอาวาสวัดโทไดจิ เขาประกอบพิธีทำฝนและสวดมนต์เพื่อให้คลอดบุตรอย่างปลอดภัยในราชสำนัก จนได้รับตำแหน่งหัวหน้านักบวชผู้ยิ่งใหญ่แห่งซุยชินอิน

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปเนียวอิริง คันนง ในท่านั่ง

มงเซกิ

วัดที่พระราชวงศ์หรือขุนนางชั้นสูงดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาส หรือหมายถึงตัวเจ้าอาวาสเอง โดยในสมัยมุโรมาจิ คำนี้ได้กลายเป็นคำที่ใช้บ่งบอกถึงระดับของวัด

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปเนียวอิริง คันนง ในท่านั่ง

เจ้าอาวาส

เดิมใช้เรียกตำแหน่งทางการระดับสูง ในระบบริตสึเรียว ซึ่งต่อมามีการใช้เรียกพระภิกษุที่ทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลกิจการของวัดในวัดสำคัญๆ เช่น วัดโทไดจิ วัดโคฟูกุจิ และวัดชิเทนโนจิ

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปเนียวอิริง คันนง ในท่านั่ง

วัดโทไดจิ

วัดแห่งนี้สร้างขึ้นเมื่อต้นศตวรรษที่ 8 โดยจักรพรรดิโชมุ เป็นวัดที่เป็นตัวแทนของญี่ปุ่นและเป็นวัดหลักของนิกายเคงอน พระพุทธรูปสำคัญคือพระไวโรจนะ ซึ่งรู้จักกันทั่วไปในชื่อพระใหญ่แห่งเมืองนารา และโถงพระใหญ่เป็นหนึ่งในโครงสร้างไม้ที่ใหญ่ที่สุดในโลก

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปเนียวอิริง คันนง ในท่านั่ง

ศาลเจ้าขนาดเล็ก

วัตถุศักดิ์สิทธิ์สำหรับบรรจุวัตถุมงคล เช่น พระพุทธรูป พระบรมสารีริกธาตุ คัมภีร์พระสูตร

มรดกทางวัฒนธรรมที่ใช้คำนี้

• พระพุทธรูปเนียวอิริง คันนง ในท่านั่ง